قرارداد هوشمند در بلاک چین چیست و چگونه کار می کنند؟
فهرست مطالب
قرارداد هوشمند چیست؟
قرارداد هوشمند یک قرارداد خوداجرا است که شرایط توافق بین خریدار و فروشنده مستقیماً در خطوط کد نوشته می شود. کد و توافق نامه های موجود در آن در سراسر یک شبکه توزیع شده و غیرمتمرکز بلاک چین وجود دارد. کد اجرا را کنترل می کند و تراکنش ها قابل پیگیری و برگشت ناپذیر هستند.
قرارداد هوشمند اجازه می دهد تا معاملات و توافقات قابل اعتماد بین طرف های ناهمگون و ناشناس بدون نیاز به یک مرجع مرکزی، سیستم قانونی یا مکانیزم اجرایی خارجی انجام شود.
در حالی که فناوری بلاک چین اساساً به عنوان پایه ای برای بیت کوین در نظر گرفته شده است، اما بسیار فراتر از زیربنای ارز دیجیتال تکامل یافته است .
یکی از مزایای کلیدی شبکه های بلاک چین، اتوماسیون وظایفی است که به طور سنتی به یک واسطه شخص ثالث نیاز دارند. به عنوان مثال، به جای نیاز به یک بانک برای تایید انتقال وجه از مشتری به فریلنسر، به لطف یک قرارداد هوشمند، این فرآیند می تواند به طور خودکار اتفاق بیفتد. تنها چیزی که لازم است این است که دو طرف بر سر یک مفهوم به توافق برسند.
قرارداد هوشمند چگونه کار می کنند؟
قرارداد هوشمند را به عنوان بیانیه های دیجیتالی «اگر-آنگاه» بین دو (یا چند) طرف در نظر بگیرید. اگر نیازهای یک گروه برآورده شود، می توان توافق را رعایت کرد و قرارداد را کامل تلقی کرد.
فرض کنید بازاری از کشاورز 100 خوشه ذرت می خواهد. اولی وجوه را در یک قرارداد هوشمند قفل می کند که پس از تحویل دومی می تواند تأیید شود. هنگامی که کشاورز تعهد خود را تحویل می دهد، وجوه بلافاصله آزاد می شود (یعنی پس از اجرای یک قرارداد قانونی). با این حال، قرارداد لغو می شود و در صورتی که کشاورز مهلت خود را از دست بدهد، وجوه به مشتری برگردانده می شود.
البته موارد فوق یک مورد استفاده کوچک است. قرارداد هوشمند را می‌توان طوری برنامه‌ریزی کرد که برای توده‌ها کار کند، از جمله مزایای دیگر، جایگزین دستورات دولتی و سیستم‌های خرده‌فروشی شود. علاوه بر این، قراردادهای هوشمند به طور بالقوه نیاز به آوردن برخی اختلافات به دادگاه را برطرف می کند و باعث صرفه جویی در زمان و هزینه طرفین می شود.
این امنیت تا حد زیادی به دلیل کد قرارداد هوشمند زیربنایی است. به عنوان مثال، در اتریوم، قراردادها به زبان برنامه نویسی Solidity آن نوشته می شود که Turing-complete است. این بدان معنی است که قوانین و محدودیت های قراردادهای هوشمند در کد شبکه گنجانده شده است و هیچ بازیگر بدی نمی تواند چنین قوانینی را دستکاری کند. در حالت ایده آل، این محدودیت ها کلاهبرداری ها یا تغییرات پنهان قرارداد را کاهش می دهد. قرارداد هوشمند کریپتو تنها در صورتی می توانند به اجرا درآیند که همه شرکت کنندگان در این مورد توافق کرده و امضا کنند. سپس، برای زندگی تنظیم می شود.
به عبارت فنی تر، ایده یک قرارداد هوشمند را می توان به چند مرحله تقسیم کرد. اول، یک قرارداد هوشمند نیاز به توافق بین دو یا چند طرف دارد. پس از ایجاد، این دو می توانند در مورد شرایطی توافق کنند که در آن قرارداد هوشمند کامل در نظر گرفته شود. این تصمیم در قرارداد هوشمند نوشته می شود، که سپس رمزگذاری شده و در شبکه بلاک چین ذخیره می شود.
پس از تکمیل قرارداد، تراکنش مانند هر معامله دیگری در بلاک چین ثبت می شود. سپس، تمام گره‌ها با این تراکنش، نسخه بلاک چین خود را به‌روزرسانی می‌کنند و «وضعیت» جدید شبکه را به‌روزرسانی می‌کنند.
اکنون، ممکن است تعجب کنید که آیا بیت کوین ( BTC ) و سایر شبکه ها می توانند از قرارداد هوشمند استفاده کنند. تا حدی بله. هر تراکنش BTC از نظر فنی یک نسخه ساده شده از یک قرارداد هوشمند است و راه حل های لایه دو مانند شبکه لایتنینگ برای گسترش عملکرد شبکه توسعه یافته است. همانطور که گفته شد، استفاده اتریوم از قراردادهای هوشمند یک مورد خاص است.
بر خلاف اکثر شبکه های بلاک چین که به عنوان دفتر کل توزیع شده توصیف می شوند، اتریوم چیزی است که به عنوان یک ماشین حالت توزیع شده در نظر گرفته می شود که حاوی چیزی است که به عنوان ماشین مجازی اتریوم (EVM) شناخته می شود. این حالت ماشین، که تمام گره‌های اتریوم موافقت می‌کنند یک کپی از آن را نگه دارند، کد قرارداد هوشمند و قوانینی را که این قراردادها باید رعایت کنند، ذخیره می‌کند. از آنجایی که هر گره قوانینی را از طریق کد تنظیم می کند، همه قرارداد هوشمند اتریوم محدودیت های یکسانی دارند.
علاوه بر موارد فوق، بیش از 200 قرارداد هوشمند در کاوشگر بلاک چین کاردانو (ADA) در سپتامبر 2021 فهرست شد. قراردادهای هوشمند ADA با استفاده از زبان های برنامه نویسی به نام های Marlowe، Plutus و Glow مستقر می شوند.
همچنین مهم است که توجه داشته باشید که قرارداد هوشمند از بسیاری جهات با قراردادهای مکتوب متفاوت هستند، همانطور که در جدول زیر بحث شده است:
پیشینه تاریخی قرارداد هوشمند
باور کنید یا نه، قرارداد هوشمند مدت‌ها پیش از فناوری بلاک چین به وجود آمده است. در حالی که اتریوم که در سال 2014 معرفی شد، محبوب‌ترین پیاده‌سازی پروتکل است، نیک سابو رمزنگار این ایده را در دهه 1990 پایه‌گذاری کرد.
در آن زمان، سابو ارز دیجیتالی به نام بیت گلد را مفهوم‌سازی کرد. در حالی که این دارایی هرگز در واقع راه اندازی نشد، این سلف بیت کوین مورد استفاده از قرارداد هوشمند – تراکنش های غیرقابل اعتماد در اینترنت را برجسته کرد. اگر وب 1.0 خود اینترنت بود و وب 2.0 حضور پلتفرم های متمرکز بود، وب 3.0 نسخه بدون اعتماد، خودکار و با قدرت کاربر فضای دیجیتال است.
بسیاری، از جمله خود وب سایت اتریوم، قرارداد هوشمند را با یک ماشین فروش مقایسه می کنند. ماشین‌های فروش خودکار به این هدف خدمت می‌کنند که یک فروشنده محصولی را در اختیار کاربر قرار می‌دهد، بدون اینکه شخص واقعی پول را بگیرد و کالا را تحویل دهد. قراردادهای هوشمند همان هدف را دنبال می کنند، اما بسیار متنوع تر هستند.
قرارداد هوشمند در طول زمان بسیار پیشرفت کرده اند. آنها با عبارات ساده اگر و سپس(if and then)شروع کردند که یک برنامه نویس می تواند ایجاد و پیاده سازی کند. با این حال، کسانی که دانش برنامه نویسی دارند محدود هستند و این قراردادهای “بی اعتماد” را متمرکز می کنند. خوشبختانه، همان توسعه دهندگان در حال کار برای حل مشکلات دسترسی هستند.
از زمان آغاز به کار، توسعه دهندگان آن را طوری ساخته اند که می توان قرارداد هوشمند را بدون دانش کدنویسی انجام داد. آنها امنیت را با زبان‌های برنامه‌نویسی مختلف افزایش می‌دهند، جایگزین‌هایی مانند قراردادهای مخفی ایجاد می‌کنند و روش‌هایی برای ذخیره خودکار تاریخچه قراردادهای هوشمند در قالبی قابل خواندن برای انسان طراحی می‌کنند. بسیار ساده‌تر از استفاده از بلاک چین برای خواندن.
مزایای قرارداد هوشمند
بلاک چین های قرارداد هوشمند مزایای مختلفی از جمله سرعت، کارایی، دقت، اعتماد، شفافیت، امنیت، صرفه جویی را فراهم می کنند، همانطور که در بخش های زیر بحث شده است.
قرارداد هوشمند از پروتکل‌های رایانه‌ای برای خودکارسازی اقدامات استفاده می‌کنند که باعث صرفه‌جویی در ساعت‌ها در فرآیندهای تجاری مختلف می‌شود. قراردادهای خودکار با حذف الزام کارگزاران یا سایر واسطه ها برای تصویب قراردادهای حقوقی امضا شده، امکان دستکاری شخص ثالث را کاهش می دهد.
علاوه بر این، فقدان یک واسطه در قرارداد هوشمند باعث صرفه جویی در هزینه ها می شود. همچنین کلیه طرف های ذیربط از دید و دسترسی کامل به شرایط و ضوابط این قراردادها برخوردارند. بنابراین، پس از امضای قرارداد، هیچ راهی برای عقب نشینی وجود ندارد. این تضمین می کند که تراکنش کاملاً برای همه طرف های درگیر شفاف است.
علاوه بر این، تمام اسنادی که در بلاک چین نگهداری می‌شوند، بارها تکرار می‌شوند و امکان بازیابی نسخه‌های اصلی را در صورت از دست رفتن داده‌ها فراهم می‌کنند. قرارداد هوشمند رمزگذاری شده اند و رمزنگاری از تمام اسناد در برابر دستکاری محافظت می کند. در نهایت، قرارداد هوشمند همچنین خطاهایی را که به دلیل پر کردن دستی چندین فرم رخ می دهد، حذف می کند.
از قرارداد هوشمند در موارد و برنامه های کاربردی استفاده می کنند.
جدای از مثال پرداختی که در بالا ذکر شد، پیاده سازی های مختلف و بالقوه ای از قراردادهای هوشمند وجود دارد که می تواند جهان را خودکار کند و آن را به مکانی آسان تر برای زندگی تبدیل کند. در اینجا چند نمونه برجسته از موارد استفاده از قرارداد هوشمند آورده شده است.
هویت دیجیتال
در اینترنت، اطلاعات ارز است. شرکت ها از دانستن علایق همه سود می برند و مردم همیشه کنترل نحوه به دست آوردن داده ها را ندارند و از آن سود نمی برند. با قرارداد هوشمند، مردم در کنترل هستند.
در آینده ای مبتنی بر بلاک چین، هویت ها توکنیزه خواهند شد. در حالت ایده‌آل، این بدان معناست که هویت هر فرد در یک بلاک چین غیرمتمرکز وجود دارد و از هر بازیگر بدی ایمن و ایمن است. حال، اگر کاربری بخواهد در شبکه های اجتماعی شرکت کند یا اسنادی را برای اهداف وام به بانک ارسال کند، می تواند از اولی سود برده و روند تراکنش در دومی را کنترل کند.
برای رسانه های اجتماعی، هیچ واسطه ای یک شبکه را کنترل نمی کند. در عوض، کاربران انتخاب می کنند که کدام اطلاعات را عمومی و کدام را خصوصی نگه دارند. اگر بخواهند در تبادل اطلاعات شرکت کنند، مانند یک تایید، می توانند یک قرارداد هوشمند ایجاد کنند و انتخاب کنند که کدام داده مورد معامله قرار گیرد، نه اینکه صرفاً همه چیز کاربر را بگیرد. شخص ثالثی وجود ندارد که برخی از وجوه را بگیرد یا مخفیانه آن داده ها را ذخیره و بفروشد. فقط سود کاربر است.
همین امر در مورد معامله با بانک ها و سایر موسسات مالی نیز صدق می کند. ارتباط فقط شامل ارسال مدارک مورد نیاز و اطلاعات حیاتی است. هیچ خطری وجود ندارد که یک گروه وام آدرس ایمیل شما را ذخیره کند و آن را به سایر شرکت های اعتباری بفروشد. این اطلاعات کاملاً تحت کنترل کاربر است.
مشاور املاک
در دنیای سنتی، دلالان املاک یک شر ضروری هستند. با توجه به اینکه فروش خانه چیزی طولانی و پیچیده نیست، مالکان یک دلال استخدام می کنند تا قطعات گیج کننده آنها را مدیریت کند، مانند کاغذبازی و یافتن خریدار. در حالی که این برای فروشنده ایده آل به نظر می رسد، به یاد داشته باشید که کارگزاران هزینه قابل توجهی از قیمت فروش خانه می گیرند.
یک قرارداد هوشمند می‌تواند جای یک کارگزار را بگیرد و فرآیند انتقال خانه را ساده‌تر کند و در عین حال مطمئن شود که به همان اندازه یک واسطه امن است. اینجا جایی است که نام «بی اعتماد» به میان می آید.
تصور کنید سند خانه شما در بلاک چین اتریوم توکن شده است. اگر آماده فروش آن هستید، باید یک قرارداد هوشمند با خریدار ایجاد کنید. آن قرارداد تا زمانی که وجوه خریدار به درستی ارسال نشود، سند را در امان نگه می دارد. سپس، و تنها پس از آن، منتشر خواهد شد.
همه برنده می شوند. فروشنده پول خود را پس انداز می کند زیرا نیازی به پرداخت یک واسطه ندارد و خریدار خانه را خیلی زودتر از آنچه که در غیر این صورت می گرفت، می گیرد.
بیمه
بیمه نامه ها به راحتی می توانند از قراردادهای هوشمند سود ببرند. اساسا، ثبت نام برای یک سیاست، کاربر را وارد یک قرارداد هوشمند با یک ارائه دهنده می کند. تمام الزامات خط‌مشی در قرارداد هوشمند نوشته می‌شود و کاربر در صورت موافقت آن را می‌خواند و امضا می‌کند.
آن قرارداد تا زمانی که طرف مسئول به آن نیاز داشته باشد باز می ماند. سپس، آنها به سادگی فرم های مورد نیاز را بارگذاری می کنند که نیاز آنها به پرداخت بیمه را ثابت می کند و وجوه آزاد می شود. این نوع قراردادها نیاز به ارتباط با گروه ها و افراد بیمه را از بین می برد. در حالی که کاربر هنوز برای اثبات الزامات خود به مدارک نیاز دارد، فرآیند ارسال و تامین مالی بعدی تقریباً فوری خواهد بود.
در جنبه هویتی چیزها، شایان ذکر است که همه رانندگان سابقه ای از گزارش تصادفات و سایر اطلاعات مهم بیمه ای خود را نیز خواهند داشت. این قابلیت دسترسی می‌تواند باعث نرخ‌های پایین‌تر برای رانندگان خوب بدون هیچ گونه تغییری در سابقه رانندگی آنها شود.
زنجیره تامین کالا
مسلماً، یکی از محبوب‌ترین پیاده‌سازی‌های فناوری بلاک چین و قراردادهوشمند، به ویژه، در زنجیره تأمین کالا است.
فروشگاه های مواد غذایی، انبارهای اداری، کشاورزان و غیره، همه جایگاه ویژه خود را در زنجیره تامین کالا دارند. اما، با پیچیده شدن این شبکه‌ها، شرکت‌ها به طور فزاینده‌ای برای ردیابی نگهداری محصول و پیگیری پرداخت‌ها، از جمله موارد دیگر، سخت‌تر می‌شوند. قراردادهای هوشمند می توانند تمام بخش های زنجیره تامین را خودکار کرده و انگیزه دهند تا مسئولیت پذیری آنها افزایش یابد.
به عنوان مثال، بگویید یک فروشگاه مواد غذایی منتظر تحویل سیب از قاره دیگری است. مبلغ مشخصی از سیب را پرداخت کرده است و پس از بازیابی آن تعداد یا حجم دقیق را انتظار دارد. با این حال، خطای انسانی می تواند اثرگذار باشد. در طول مسیر، کارگران ممکن است تعدادی سیب را به اشتباه جابجا کنند، آنها را از خط خارج کنند، یا به سادگی به دروغ بگویند که همه آنها به مقصد رسیده اند. یکی از طرفین که این کار را انجام می دهد، بقیه زنجیره را به هم می زند، و زمانی که یک فروشگاه مواد غذایی محموله آنها را دریافت می کند، چه کسی می داند که کجا اشتباه کرده است.
با قرارداد هوشمند، خواربارفروشی ها می‌توانند در هر مرحله از فرآیند، چک‌این خودکار را راه‌اندازی کند. در حالی که این بررسی‌ها از قبل در یک زنجیره تامین عادی وجود دارند، باید به صورت دستی انجام شوند. ممکن است شخصی مجبور شود اشیاء را بشمارد و آنچه را که رسیده است ارائه دهد. آنها می‌توانستند دروغ بگویند و مقداری از محصول را ببرند و ادعا کنند که مقداری از آن در راه گم شده است. سرقت زنجیره تامین یک مشکل بزرگ است که سالانه 35 میلیارد دلار برای آمریکایی ها هزینه دارد.
آنچه با قرارداد هوشمند متفاوت است، جنبه بی اعتمادی آن است. فروشگاه می‌تواند آن را تنظیم کند تا زمانی که همه سیب‌ها حساب نشده باشند، پرداخت آزاد نمی‌شود. هیچ راهی برای گمراه کردن این سیستم وجود ندارد، بنابراین طرفین هنگام عرضه بسیار مراقب خواهند بود. به علاوه، پرداخت فوراً به طرف دریافت کننده پرداخت می شود که در نوع خود یک انگیزه عالی است.
همچنین، فروشگاه می‌تواند ردیابی کند که کدام قراردادهای هوشمند اجرا نمی‌شوند و ترجیح دهد با آن طرف‌ها کار نکند. در نهایت، می‌تواند یک شبکه رتبه‌بندی کامل از مشتریانی که بهترین کار را با آنها انجام می‌دهند و آنهایی که نیستند، وجود داشته باشد که در درازمدت باعث صرفه‌جویی در زمان و هزینه همه می‌شود.
چالش های اصلی قرارداد هوشمند چیست؟
اگرچه قرارداد هوشمند از نظر مفهومی عالی هستند، اما مطمئناً کامل نیستند. برای اولین بار، شایان ذکر است که قراردادهای هوشمند و شبکه های بلاک چین با دست برنامه ریزی می شوند. خطای انسانی همیشه امکان پذیر است و این خطا می تواند منجر به سوء استفاده شود. این دقیقا همان چیزی است که با حمله به سازمان غیرمتمرکز خودگردان اتریوم (DAO) در سال 2016 اتفاق افتاد. هکرها از یک آسیب پذیری در قرارداد هوشمند جمع آوری کمک مالی DAO سوء استفاده کردند و از آن برای مخفی کردن بودجه از پروژه استفاده کردند.
این به فقدان وضوح نظارتی در مورد این توافقنامه های مستقل اشاره نمی کند. در حالی که ایده یک فرآیند انتقال پول ایمن و کارآمد روی کاغذ عالی به نظر می رسد، هنوز مالیات و سایر دخالت های دولت باید در نظر گرفته شود. کاربران ممکن است بخواهند بر داده های خود کنترل کامل داشته باشند، اما احزاب دولتی چگونه به آنچه نیاز دارند دست می یابند؟
همچنین، قرارداد هوشمند نمی تواند اطلاعات را به خارج از شبکه ای که در آن وجود دارند بکشد. حداقل، نه در وضعیت فعلی. به عبارت دیگر، شما نمی توانید داده ها را از یک وب سایت موجود در یک قرارداد هوشمند در اتریوم آپلود کنید. گفته می‌شود، راه‌حلی در اوراکل‌ها وجود دارد – گره‌های خارج از زنجیره که اطلاعات را از اینترنت می‌کشند و آن را با شبکه‌های بلاک چین سازگار می‌کنند. در نهایت، زمانی که پایگاه‌های داده به سمت بلاک چین حرکت می‌کنند، اوراکل‌ها می‌توانند به طور بالقوه وارد عمل شوند تا در تحقق آن نقش ایفا کنند.
علاوه بر این، یک مشکل مقیاس پذیری طولانی مدت وجود دارد. از زمان پیدایش، شبکه‌های بلاک چین تمایل دارند در مقیاس بزرگ با مشکل مواجه شوند، به این معنی که تراکنش‌ها بر اساس فعالیت ممکن است چند دقیقه طول بکشد – اگر نه ساعت‌ها. اگرچه این می تواند در ابتدا یک مشکل باشد، اما پروژه هایی مانند اتریوم 2.0 به دنبال حل آن هستند. به علاوه، تراکنش‌هایی که چند ساعت طول می‌کشد همچنان بسیار سریع‌تر از روزهایی است که برای جابجایی وجوه سنتی طول می‌کشد.
آینده قرارداد هوشمند
قراردادهای مبتنی بر نیازهای هوشمند بدون شک راه رو به جلو برای قراردادهای نسبتاً اساسی هستند که می توانند هر زمان که پیش شرط ها برآورده شود، به طور خودکار نوشته و اجرا شوند، مانند حمل و نقل مسکونی، که در آن می توان پول تکمیل را به محض امضای قراردادها پرداخت کرد.
پلت‌فرم‌های مختلف قرارداد هوشمند باعث صرفه‌جویی در زمان و هزینه کسب‌وکارها در سراسر جهان می‌شود و همچنین نحوه تعامل آنها در زنجیره تامین و با مشتریان خود را متحول می‌کند. در نتیجه، کمترین مشارکت انسانی، افراد و تصمیم گیرندگان مهم را از برخورد با امور اداری و تشریفات پیش پا افتاده رها می کند و به آنها اجازه می دهد تا بر کارهای روزانه خود تمرکز کنند. به این دلیل است که قرارداد هوشمند سستی را بر عهده می گیرد.
قرارداد هوشمند در حال حاضر توسط بسیاری از بانک ها و سازمان های بیمه در عملیات روزانه خود استفاده می شود. در نتیجه، قرارداد هوشمند در حال حاضر اینجا هستند و در حال آزمایش در سناریوهای دنیای واقعی هستند، و طولی نخواهد کشید که آنها بخشی از زندگی روزمره و روال ما شوند. صرف نظر از استدلال قبلی، هنوز راه درازی تا زمانی که همه چیز توسط یک قرارداد هوشمند اداره شود، وجود دارد.
سوالات متداول راجع به قرارداد هوشمند چیست؟
در انتها نیز برخی از پرسش هایی که کاربران در خصوص موضوع قرارداد هوشمند چیست؟ بیان کرده اند را ذکر می کنیم که عبارتند از:
آیا قرارداد هوشمند هزینه ای دارند؟
با این حال، همانطور که هزینه‌های اخیر اتریوم برجسته شده است، دریافت هزاران رایانه در سراسر جهان برای تأیید قراردادهای هوشمند، اغلب ارزان نیست. کاربر باید هزینه ای را، معمولاً به صورت اتر (توکن بومی اتریوم) بپردازد تا شبکه را فعال نگه دارد. زمانی که شبکه شلوغ تر می شود، هزینه ها افزایش می یابد.
آیا قرارداد هوشمند از نظر قانونی اجرا می شوند؟
برای بسیاری از طرفداران اتریوم، قراردادهای هوشمند برای زندگی خارج از سیستم قانونی در نظر گرفته شده است زیرا به طور خودکار اجرا می شوند. اگر آن‌طور که باید کار کنند، کاربران برای حل و فصل اختلافات نیازی به مراجعه به دادگاه نخواهند داشت.
برای ارسال نظر لطفا ابتدا وارد حساب کاربری خود شوید. صفحه ورود و ثبت نام